Patladı Patlayacak Bir Kursak

-bir umudumuz kaldı elimizde 

şimdi onunla ovuyoruz sancıyan yaşamı

iftar sofralarında gül şerbetlerin yerini alan 

fare kanlı asit, biliyorum bu bir çocuk yalanı

baretli sarı yelekli bir kravat 

vuruyor ilk malayı bu yalana

iş bununla bitse iyi ki iş hiç bitmez

nasırlara deva olamayacaksa nivea

pijamalarıyla kızlar o dev aynasında 

foşur foşur yıkayamayacaklarsa yüzlerini dove'la

-iş hiç bitmez

bir sabun köpürürken niçin şiir yazılmasın 

çocuk kanları boğuyorken mürekkebi

kağıdın bükülüp sonuna geldiği bu anda 

bir şiir yalnayak fosfor göğün altında dimdik!

kederlerine barkod vurulmuş dünyanın 

balta girmemiş ormanları da kalmadı 

burkukları saracak iprek kumaş

yarayı sağaltacak hint yağı

yani ki vurulduğumuzla kaldık

bire on metre kare dükkan için

birbirlerini vururken oğullar kızlar

bir adam gecelerden kovulurken

doğranırken şehrimizin takımı 

kıraathanede olmadık laflarla kırkyıl

kırkyıl arayı açarken ihtiyarlar

çukurda tepinen çocuklar gibi

sırt değil kamburumuzu çevirdik

şimdi huş ağacından bir masa kıpkırmızı 

sedirden oyma kapı kapanmış

merhamet içeride değil 

bir siki andırmayan baldırı çıplak 

insanlara vururken ışık -ortadoğu sarısı 

ayva göbekli karılarını düşünürken 

kravatlı kol düğmeli praglı adamlar 

yorgun halkların kederiyle mayalanmış 

bilmem ne serisi şaraplarını yudumluyor 

donun tumanın sığmadığı birinin elinde 

ucu hınçla bilenmiş bir pergel 

sanki ademin belkemiğine saplanmış

ramazan arslan