Fetret - Kemal Varol

Fetret I âvâz sokakları gönendirmek için gezinen yüzüm şimdi pas artık kesif kokularla anılıyor adım ve cismim her kötülüğe varım artık: annem beni görmüyor çünkü anneler bir gün icâzet verir her cocuğa: git ve gözlerin güz olmadan başkalarını öv artık. eski bir sevgilinin hatırasını örter gibi kapandı ardımdan yedi kibir bir karar üstüne yüz sürdüm yolların sonsuz âvâzına, yürüdüm melekler bakmasın diye uyurken örtünen annem ben uzak yaşına gelince şimdi naz: âh ki büyüttüm çocuklarımı başkalarına! II biley taşı eriyen bakışlarımda çözülürdü zamanın uğultusu gelirdin: dudaklarının arasında yağmurun sesi unuturdum, uzayıp giden gökyüzü kime kapalı neden her şey vecdini soldurur çocukluğunu anlatırken neden mendil ister babasız kadınlar bilmedim, çünkü herkesin kalbi artık biley taşı herkes hırpalarken kısık sesle canını bazı babaların yasıyla yaşarken herkes savurdum bir sitemle ölümün giz dilini ne baba ne oğul olabildiğim kadın, bağışla: ey yetim, bu aşkta da babanı bulamadın galiba III gayb şükran çocukların kederi ki,msenin hayâsını acıtmazken geldim ve bahar dallarını incittim ağaçların misk ve amber aktâr ve azelyaları uzak tuttum hanemden kalubelâ, dinmedi içimdeki gedâ saçlarımı rüzgara tutup döndüm nesebime duyulmaz oluncaya kadar bağırdım kül ovalarda unutmadım: dağlar uzak, girdap ve ahd herkesin kollarında birinin sarılması noksan ağabeyini soran bir çocuğun gözleriyle kaldım doğu’da her dağa bir Fatiha’ Kemal Varol