Çatlak Manzume

güvercin uçurdum sana pencerene bak hasreti yolladım sana al kucak kucak gönül senin derdindeyim yine gece ardındayım yetiş imdadıma çarem yine istim üstündeyim sevgiler gönderdim sana ellerine bak türküler yolladım sana çal sıcak sıcak gönül senin derdindeyim yine gece ardındayım yetiş imdadıma çarem yine istim üstündeyim -Banu Kırbağ-

akşamüstü oturmuşum bahçede, ceviz ağacının altında. şakirtleri göndermişim; testiyi bir dikişte yarılamışım; sonra almışım udumu kucağıma… parmaklarım gezinirken tellerinde, çalgının, bekliyorum zekânın, sezginin, bilginin, akşamları evlerine dağılan yapı ustaları gibi, hesabı, hendeseyi bırakıp, birer birer seslere, nağmelere geri dönmelerini. bekliyorum, gelsinler de döksünler içlerini; söylesinler, bugün de, dünkü gibi, hayyamın elinden avucundan, tüylerinin, kemiklerinin ucundan süzülüp aktı, süzülüp aktı da zaman, avunsun diye ona, bu bir testi şaraptan, bu karnı oda doymayan udtan ve hüzün üstüne hüzünden, ah üstüne ahtan başka ne kıydı, ne bıraktı? ah, bu rüya gibi vadi, bu bahçe, bu havuz! bu ezgi kulakta, bu şarap damakta, toy düğün gecesinden kalan! bu tan yeri cömertliğinde körpe sine, bu alev gibi yakan dudaklar, ah, bu tatlı baş dönmesi! avuçlarımın arasında tuttuğum bu biçimli baş, bu benzersiz güzel gözler, bu güzel, bu derin, bu zeki… bunların hepsi, ey Kader, ...

Adını verdim sol tarafımdaki ağrıya Kötü bir şey demek değil bu kötü bir şey değil Kötü bir şey değil bu şikayet etmiyorum Bekliyorum.. Sual olunmaz hikmetinden meleklerin Ben özlemek derim hasret derim aşk derim Ne olur bir duble rakıyı paylaşsak derim Sen gülümsersin uzaklardan Ben beklerim.. Bu parkların hepsinden vazgeçebilirim Bu kitapların bu oyuncakların bu meyhanelerin Bunların işte ne varsa hepsinden vazgeçebilirim gelişini kolaylaştıracaksa Ama senin bir saatin var bilirim Bir saatin var senin yüreğime envai çeşit kuşlar konduracak Kolay geçmese de vakit Beklerim.. Çok zor geçmişti çocukluğum bahsetmiştim sana Annemin hep işi vardı babamın hep işi vardı Çok ağlıyordu kardeşlerim hepsinden bahsetmiştim Bunları anlatmıştım şikayet etmiyorum Yeter ki geleceğini söyle bana ara sıra Ses etmem, beklerim.. Yattığın odaları nasıl da merak ediyorum Kokladığın çiçekleri dinlediğin şarkıları Çarşafının kokusunu, tenini ille de tenini Nasıl da merak ediyorum sokak köpekleri...

I. Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında kimse elini uzatmıyor Bir gürültülü yaşamağa gidiyor dünya boşalan bir deniz gibi Bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu. Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar Gidip gelmelerim bu dar sokaklarda İnsanların koşup dolduğu bu dar yapılarda Bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar Biz bunun için mi geldik. II. Kara ağaç gibi bağlıyım katı bir çağ bu Her şey bir makine düzenine gidiyor -düzen diyorlar beni çağırıyorlar- Irmak yatağına sığınıyorum sınırlı bir çağ bu Baktığımız her şeyde bir yalan kabuğu Bir mercek düzenine bağlanıyor gözlerimiz. III. Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa bağlıyorsunuz Doğmadan ölüme yöneldik gerisi yok diyenler var Sınırlı yıl oyunlarına inananlar var Sizin güveniniz bir güneş düzeninde Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum Bir ağacı büyütüyoru...

Göğsümden geçerdi göç yolları kuşların. Yaşadım mı, düş mü, hayal mi ne kadar uzak. Bir başka kalpteki yerin kadardı hayat. Neyin peşine takılıp geldim bu bilinmeyen yere unutmanın sisini aralayan şaman! Ey Kuzey yıldızı! Kaybolan geceye yolunu gösteren şamdan içimin karanlığında korkan çocuğu koru. Hatırayı saklayan eşyanın eskimiş yorgunluğu yazlık sinemalar, taş plak, radyolu günler ve kalbin ilk ağrısı bir başka kalpteki yerin kadardı hayat. Her aşk başa dönmekti belki de hayata ve aşka hep geç kalan ben, kimi sevsem bir başkasını sevmiş olurdu. Göğsümden geçerdi göç yolları kuşların. Yaşadım mı, düş mü, hayal mi ne kadar uzak. Bir başka kalpteki yerin kadardı hayat. 1 Uykuya dalan bahçeyi uyandırmadan geçti de yağmurlu güz, kışı atlatamadı, toprakla kucaklaştı sokağın yaşlıları. Hatıranın karanlık dehlizlerinde yerini aldı, yeri göğü aydınlatıp yataktan aynaya yansıyan ışık koynunda sevişmekten tükenip bittiğimde, uçurtması bulutlara değen çocuk sevinci, kamaş...

hiç kullanılmamış bir zamanın gözkapaklarını açıyorum dünyamsın benim, zorbam, düzenim bundan gözlerim göğe çevrili ellerim denizde hiç katılmadan sende yaşıyorum dirimimsin benim doğarken öldüğüm aşağılık belirtileri sahipliğin, birleştirdi ne geceyi ne gündüzü kölelik yetişemedi aralık paylarına sevincin üşümüşüm bu yaklaşan kışla değil deniz ürpertisi, göğün alacasıyla değil ellerimin soğukluğu hep bir kalabalıkta kaçışının gizini gönlünde tuttuğun bilisiz aşkı/nı ver bana üşümeyeyim kendimizle oynayan güçsüz mahluklarız biz, yaptırımla ödülü gönlümüzde barışık tutan. mesafemiz kuyruğumuzla başımız arasında gider gelir, dehşetli sevincimiz bulunca ayrılmazlığını yengimizle yenilgimizin. devimimiz: felcimizin kaynağından fışkıran. güçsüzlüğümüz: kıvrak istemimizin yatağı. böylece doldururuz biz her kaygının, her doyumun kucağını. az ışıkları yaşamın kabulümüzdür kururken damarlarımızın son solukları kalabalıktan arta kalan biricik ay ışığını katmalı öyleyse görülmez a...

Elimi beş yerinden dağladı beş parmağın, Bağrımda da yanmadık bir yer bırakmadan git... Bir yarın göçtüğünü,çöktüğünü bir dağın Görmemek istiyorsan ardına bakmadan git! Yavrusunun yoluna dalan bir dul bakışı Andırıyor ışıksız evinde pencereler. Biraz yeşermek için beklesin artık kışı Çağlayansız yamaçlar,suyu dinmiş dereler. Bir sarı yaprak gibi düştü gönlüm yoluna, Buğulu gözlerimden geçmediğin gün olmaz: Benim kadar titremez hiç bir yiğit oğluna, Hiç bir ana kızına bu kadar düşkün olmaz. Bin fersahtan duyarım kimle gülüştüğünü, Alnından öz kardeşim öpse ben irkilirim. Değil yalnız ardına kimlerin düştüğünü, Kimlerin rüyasına girdiğini bilirim. Gözlerimi gün gibi kamaştıran yüzünü Daha candan görürüm senden uzaklaşınca. Sararırsın dönüşte görünce öksüzünü: Bir gelinlik kız olur aşkım senin yaşınca. Elimi beş yerinden dağladı beş parmağın, Bağrımda da yanmadık bir yer bırakmadan git. Bir yarın göçtüğünü,çöktüğünü bir dağın Görmemek istiyorsan ardına bakmadan git!

Artık olan oldu bize Gelsen de bir gelmesen de Gelemeyiz biz yüz yüze Gelsen de bir gelmesen de Hep kendini çektin naza Yok bahara yahut yaza Bıktım gayrı yaza yaza Gelsen de bir gelmesen de Bir candır bu bir andır bu Giden gelmez bir handır bu Dağ taş değil insandır bu Gelsen de bir gelmesen de Göreceğim bir boş kafes Ceset kalmış çıkmış nefes Nerde o can nerde o ses Gelsen de bir gelmesen de Osman Yüksel Serdengeçti

Çok zamandır düşündüm Bir sözlük yazsam aşıklar için Aşık arkadaşlarım için Mutlu etsem onları Harika insanlardır onlar Bir kandil yaksam ufacık Garip dostlar için Bir buğday tarlasına çevirsem kalbimi Aç olan kimseler için Yapsam kirpiklerimden bir çarşaf Atsam onu üzerine yorgunların Bilsem ah Nerden gelmekte hüzün kuşları Ve sevgi ağaçları ne zaman çiçek açacak Bulup çıkarsam yandığımız ateşi Milyonlarca, milyonlarca yıldır yakan Koca bir budalayım ben Bildim bileli kendimi Aşıklar adına konuşan Mümkün mü böyle söylemek Mümkün mü hapsetmek bir testiye denizi Ve yasemini alıkoymak Mümkün mü özlem çiçeklerini Bir kitap içinde dizmek Çeviren: İlyas Altuner Nizar Kabbani

Bunlardan önce, ah evet Bunlardan önce sessiz kalınabilirdi Saatler boyunca Ölülerin bakışı gibi sabit bir bakışla Dalıp kalınabilirdi bir sigaranın dumanında Dalıp kalınabilirdi bir fincanın şeklinde Halıdaki renksiz bir çiçekte Duvardaki belli belirsiz bir çizgide Kuru el ayalarında Perde bir tarafa çekilebilirdi ve görülebilirdi Sokakta yağmurun hızla yağdığı Renkli, küçük uçurtmasıyla bir çocuğun Ayakta durduğu, bir kemerin altında Eski bir at arabasının boş meydanı Aceleyle, hayhuylar arasında terk ettiği Devamlı aynı yerde kalınabilirdi Perdenin yanında ama kör ama sağır Bağırılabilirdi Gayet yalancı bir sesle, gayet yalancı bir sesle “Seni seviyorum” Güçlü bir adamın kollarında Güzel ve sağlam bir nesne olunabilirdi Deriden yapılmış sofra gibi bir vucütla Sert ve iri göğüslerle Bir sarhoşun, bir delinin, bir berduşun yatağında Bir aşkın temizliği kirletilebilirdi Zekayla aşağılanabilirdi Hayret verici tüm bulmacalar Sadece bulmaca çözülebilirdi Sadece saçma bir c...

Bir dağbaşı yalnızlığı yaşıyorum yeniden., Dağbaşı yalnızlığı ölümden beter. Hiç kimse aramasa sormasa beni Sen gelsen yeter.. Huzur ellerinin güzelliğidir. Gözlerin karşımda mutluluk denizi. Her sabah soframızda ekmeğimizi Sen bölsen yeter.. Yüreğim seninle yaylalar kadar serin Ne bir çizgi hasret, ne bir nokta gam Yayla dumanı gibi gözlerime her akşam Sen dolsan yeter.. Bende çaresizlik sonsuz kördüğüm. Bende sabır sende naz.. Gündüzünden vazgeçtim düşümde biraz Bir yüz görümlüğü sen olsan yeter.. Duymasa da hiç kimse şâir gönlümün, Sende karar kıldığını... Ve içimin şerha şerha yarıldığını, Sen bilsen yeter.. Bir gün duysan bittiğimi, tükendiğimi.. Çıkıp gelsen uzaklardan korkulu ürkek.. Bir incecik dal gibi üzerime titreyerek, Eğilsen yeter........... Yavuz Bülent Bakiler

Yamansın her zaman aldattın beni, Kâh düşürdün kâhi kaldırdın felek! Mecnun'sun diyerek Leylâ peşinden, Issız vâdilere saldırdın felek! Rehbersin dedin ben ise kördüm, Elimle başıma çok çorap ördüm. Kendimi bıraktım âlemi gördüm, Hesapsız günahlar aldırdın felek! Şifadır dedin zehir tatdırdın, Gençliğin okunu boşa attırdın, Körlerin yurdunda ayna sattırdın, Çıkmaz sokaklara daldırdın felek! Barışmadı gönlüm merd ile zenle, Ne bir iş bilenle, ne boş gezenle Hicran köşesinde bozuk düzenle, NEYZEN'e her telden çaldırdın felek! Sahra-i cedid 1913 Neyzen Tevfik

Seni düşünüyorum, güneşin ışıkları denizden aksedince Seni düşünüyorum, ayın pırıltıları kaynaklara vurunca. Seni düşünüyorum, uzak bir yol üstünde tozlar havalanırken, Karanlık bir gecede, dar bir tahta köprüde bir yolcu ürperirken. Seni düşünüyorum, boğuk uğultularla orda yükselirken dalgalar. Kulak kesilmek için koruluktayım, sık sık her şeyin sustuğu anlar. Uzakta olsan bile ben senin yanındayım, sende yakınımdasın. Güneş batıyor, biraz sonra, beni ışıtacak yıldızlar ne olurdu burda Yanımda olsaydın Johann Wolfgang von Goethe

Her akşam işte böyle gam gelir bana, Benden kederli bir adam gelir bana! Dostum değil gelen, benim garipliğim, Dostum mu var ki bir selam gelir bana? Zehr oldu yar elinden içtiğim kadeh Zemzem de sunsalar, haram gelir bana! Ağlar gönül o yemyeşil baharlara, Meltemlerin hayali sam gelir bana! Hüzzam olup giden o gizli yankılar, Hala döner, makam makam gelir bana... Toprak bu ızdırabı örtmez yarın, Taş yağsa kubbe kubbe tam gelir bana!.. Dinler elif adım adım bu sesleri, Her akşam işte böyle gam gelir bana... Bekir Sıtkı Erdoğan

Öperse sakalımı biralanmış bir berber Aşkımın civcivleri kanatlanmış merhaba şiirlere kılıç çeken gökyüzü yerin bu şiirde de bir çocuk ağlamasıdır (yerin bu şiirde küçük bir çocuk ağlamasıdır) yani ki sen EY li bir heple başlayan hüzünlerin ve yalnızlığın bekçisi bütün şiirlerin babası üvey babam merhaba EY (artık küçül) -ey- acıların güç çeşmesi suyun artık beslemiyor çocukları ey babam merhaba olmasa babamın karısı büyütün artık beni (ağlamak acıların yontulmuş biçimidir hüzünse bir çocuğun gökyüzünü sevmesidir) yorgunum bir gülü devşirmekten görseniz artık yüzüm bozulan bir çiçektir evde kalmış kızların göğsünde sık bulunan beni solduran akşamüstleridir pencerelerde çünkü hüznü hüzün besler yalnızca merhaba diyorum bir acıyı ikiye bölmek bir elmayı ikiye bölmek kadar güçtür görseniz artık yüzüm bozulan bir dengedir. bir serçeyi gökyüzünde barındırmaktan kıyan (bence bütün serçeler yaşlandıkça serçedir) güneş(ki göğün orospusudur) yatar da çirkinliğin baykuş kuşuyla unu...

Tenden çıkagörsün hele bir kez canımız , Tuğlayla kapar üstümüzü, dostlarımız Bir başkasının kabrini örtsün diyerek Bir günde bizim, tuğla olur toprağımız . Ömer Hayyam

İyilikten, saflıktan ulaşamadım kendime burada… Burası durmadan hızlanan bir kent. Burada sonsuz arzu çarpışır. Sonsuz acı… Sonsuz hırs… En başlarda ne istedim tam bilmiyorum. Ama öyle açık ve duruydu ki gördüğüm herşey, nereye ve kime baksam beni kendisine inandırıyordu. Henüz içimde bir başkası yoktu. İçimde benden ayrı, bana karşı bir ses yoktu. Gidemediğim yerleri mutlu özlerdim, çünkü gitmesem bile bilirdim ki oraları da benden bir parçaydı. Çok az ve usulca konuşulurdu. Çünkü sessizlik vardı ve ve bu sessizlikte en küçük sesler bile çabucak yayılırdı heryere. Sessizlik kutsaldı, çünkü bütün sesleri o saklardı koynunda. Evlerin önünde küçük bahçeler vardı. Geceleri ışıl ışıl yanan küçük düş ağaçları vardı. Herşey bizim için yaratılmıştı sanki, göründüğü gibi olan ruhumuza göre. Geceler gündüzlere usulca sokulurdu. Yavaştı herşey. Çok yavaş… Kutsal ve sonsuz bir aynaydı gökyüzü. Kendisine içtenlikle ve sabırla bakanların ismini sayıklardı… O zaman da vardı kötülük ve şiddet… ...