tek tığlı terli terzi - ramazan arslan

hatırla yakınlığım tavan ve gözlerim arasındaki boşluk

kadar yakın kadar uzak kadar boşluk 

uyku bilmem rüyalarımda kendimi ırgalarım 

belki de bu suya tersinden bırakıldım 

bana ölürken adımı hatırlatın 

tavan artık görünmez olduktan 

yaşamaya elverişli çaputlarla 

sallandığım kundağı o evle birlikte 

yakın 

o ev ki 

hazzın yaşamın binbir örgüsü orada
orada tek bir tığ bir çift el 
el olmayan eller arasında 
kapılar ardında yanık bağır kokusu 
ve uzun mermer koridorlarında 
bir insan cümbüşü 

açmıyorum seslerden bir ses olmaya 
çıkmıyorum, hem çalmıyor kapım 
mahremiyetin bezeli kucağına bırakmasam da kendimi
çamur ağıyor suyuma 
bir hayat nasıl berkitilir daha başka 
bilmiyorum 

is ve ses bir tarafa 
gece bir kına yaşmağı gibi 
benim üzerime onların üzerine yüreğimize
iniyor ve indiği yerde 
ona bırakıyorum kendimi palas pandıras 
ah kendi yumağında debelenirken eprimek 
ilmeğin ucunu kaçırmak 

bana bir payanda da olsa gece 
bu is ve ses yırtıyor ondaki çılgın zarı
alıyor onu benden tan
ve her sabah çınara gelen atlılar 
beygirleri terli yorgun atlılar
koşumları gıcır gıcır atlılar 
sarıp tülbentlerle geceyi yüksünmeden
varmaya el olmayan ellerden
o tığ tutan eli bulmaya 

ve tan 
sızıyor gecenin çatlaklarından parıltıları
ve çocuklar bundan bölük pörçük uykuları 

ramazan arslan